dinsdag 9 oktober 2012

En ik zeur dus niet...



Soms valt het niet mee, fulltime werken, 2 kinderen waarvan een in de pubertijd en de ander er tegen aan, een man die om de week de hele week in het buitenland zit. Maar klagen kan natuurlijk niet, want een carrière moeder kiest daar zelf voor. 
En moet niet zeuren. 

Ik heb weer een nieuwe hulp in huis gezocht én gevonden. De vorige was, laten we zeggen, niet geheel in lijn met de verwachtingen. De 'nieuwe' maakt een uitstekende indruk. Ik hoef in ieder geval niet meer schoon te maken als ze is geweest. Dat scheelt  een hoop tijd. Of, eerlijker, dat scheelt een schoon huis. Want het schoot er wel eens bij in, het grondige schoonmaakwerk bedoel ik dan. 

Wassen en strijken doe ik zelf. Voor een piet lut als ik is dat best een fikse taak. Alles netjes ophangen, want in de droger gaat niet veel. Alles netjes strijken, zelfs theedoeken en lakens (er schijnen mensen te zijn die dat niet doen!). 
Maar ik zeur dus niet.

De tuin, ook zo iets. Heerlijk om thuis te komen in de zomer en in de tuin een drankje te doen. Maar als ik van te voren wist hoeveel tijd ik kwijt zou zijn  met snoeien, gras maaien, blad vegen, dan had ik het laten asfalteren! 
Maar ik zeur dus niet. 

Boodschappen heb ik al sinds tijden uitbesteed aan Albert. Het is fijn om niet meer in weer en wind naar de supermarkt te moeten gaan en te sjouwen met tassen en kratten. Alleen het bestellen duurt bij mij uren. Eerst een weekprogramma maken: hoe ziet mijn agenda eruit, is manlief er, moeten de kids of ik gaan sporten. Daarop aangepast maak ik een weekmenu. Snel en makkelijk op de dagen dat er weinig tijd is voor koken, iets uitgebreider (niet noodzakelijkerwijs lekkerder) als er meer tijd is. 
Vervolgens de boodschappen invoeren, eerst de vaste, wekelijkse lijst en dan de benodigdheden voor het weekmenu. Dan nog even kijken wat ik voorheen al eens besteld heb om maar vooral niets te vergeten. Zonder toiletpapier zitten om half 10 's avonds is ook zo wat. Met als gevolg dat het meestal minimaal anderhalf tot twee uur duurt voordat mijn bestelling verzonden is. 
Maar ik zeur dus niet.

Zoals het nu in ons gezin is geregeld, loopt het prima. Iemand anders zal er misschien horendol van worden, we eten doorgaans eerder rond half 8 dan om 6 uur. De strijkmand staat soms een hele week te wachten en is inmiddels gegroeid tot 3 manden. Maar het loopt. Alle gezinsleden zijn aan dit leven gewend. Mijn planning werkt.
En ik zeur dus niet.

Alleen heel, heel soms hè, dan heb ik het even gehad. Dan groeit alles opééns boven mijn hoofd. Dan is koken een ver-schrik-ke-lij-ke opgaaf, dan kan ik 's morgens mijn bed niet meer uitkomen, dan lijkt het wel of de wasmanden op me af komen... Dan is dus mijn grens even bereikt. 
Meestal begint dit met een lichamelijk ongemak, verkoudheid, hoofdpijn of zo, en het werkt opeens helemaal door. Startend met ziek, zwak en misselijk eindig ik in algehele malaise. Zo ook eind vorige week. Het begon met misselijkheid en voor ik het wist had ik helemaal nergens meer puf in, wilde ik niet meer, kon ik niet meer. Bah. 
En het scheelde niet veel, of ik zeurde...

Dat bleef een paar dagen aanhouden. Dan twijfel ik of ik het wel goed doe. Doe ik manlief en de kinderen en vooral mijzelf niet tekort met mijn tomeloze ambitie, met mijn idee dat ik er tot toe kan doen, dat ik in mijn eentje de wereld kan laten zien dat een vrouw wel degelijk én een gezin kan hebben én een carrière kan opbouwen? 

En toen, toen verstuurde mijn Twitter vriendin deze tweet:

Stefanie Hoogland ‏@StefanieHooglnd
@YvetteLuikinga ik googlede op ambitieuze moeders voor plaatjes en kwam mezelf tegen, en ook jou

Natuurlijk zelf meteen gegoogled en ja hoor, gegoogled op afbeeldingen 'ambitieuze moeders' en ik zag mijzelf langskomen! Hoezo, twijfelen of ik het allemaal nog wel moest willen? Hoezo, twijfelen of ik wel gezien en gehoord wordt als rolmodel voor werkende moeders? Hee, mijn dag was weer goed, ik kon er weer tegen. 
En ik zeur dus niet...